بازیگران طنز در نقش‌های جدی هم موفق هستند/ برای فیلمنامه‌ام دنبال سرمایهگذار می‌گردم!
تاریخ انتشار: ۲ آذر ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۳۷۵۱۶۵۶
سیروس همتی با اشاره بر اینکه برای فیلمنامه‌اش دنبال سرمایهگذار می‌گردد!، گفت: بازیگران طنز در نقش‌های جدی هم موفق هستند.
سیروس همتی بازیگر، کارگردان، نمایشنامهنویس و طراح صحنه تئاتر، سینما و تلویزیون است که در کارنامه هنری‌اش در فیلم و سریال‌هایی چون «مارمولک»، «خداحافظ بچه»، «آشپزباشی«، «دلداگان» و.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
وی که با فیلم سینمایی مارمولک بیش از پیش شناخته شد، این روزها مشغول بازی در سریال نیسان آبی در پلتفرم شبکه نمایش خانگی است.
همتی در گفت‌وگو با خبرگزاری برنا از همکاری مجددش با منوچهر هادی می‌گوید؛
سیروس همتی درباره نقشش در این سریال و همکاری‌اش با منوچهر هادی گفت: از همان اول قصه که در فلاش بک‌ها هم می‌بینیم این شخصیت در دوران مقطع راهنمایی که همکلاس شخصیت‌های اصلی قصه بود، دانش‌آموز پاجه خوار و ستون پنجم بود و از همان اول همه چیز را پول می‌دید. از این دست آدم‌ها در جامعه بسیار داریم. من با منوچهر هادی بارها همکاری داشته‌ام و او با جنس بازی بازیگر آشناست و سال‌های زیادی است که فعالیت داشته و به توانایی‌های بازیگرانش اشراف دارد و می‌داند برای هر بازیگر چه نقشی را در نظر بگیرد.
وی در پاسخ به این پرسش که در ایفای نقش علاقه‌مند هستید که نقش‌های کمدی- موقعیت بازی کنید و یا تیپ سازی؟ افزود: جمله معروفی است که می‌گوید بازیگران کمدین در نقش‌های جدی هم خوب ظاهر می‌شوند. به عنوان مثال جواد عزتی یک کمدین است اما در سریال زخم کاری در یک نقش جدی بسیار خوب درخشید. من هم در انتخاب پیشنهاداتم هیچ تقسیم‌بندی ندارم و دوست دارم یک بازیگر کامل باشم که هر نقشی از عهده‌اش بر آید.
سیروس همتی در خصوص اینکه بعضی از بازیگران طنز نوع بازی‌شان به پارتنرشان مرتبط است اظهار داشت: واقعیت این است که ساخت یک سریال طنز در وهله اول بر می‌گردد به نویسنده و فیلمنامه‌ای که نوشته می‌شود و بعد از آن به کارگردان کاربلد در این ژانر و در نهایت قبول دارم که بازیگر و پارتنر مقابلش، که اصطلاحا در پاسخ به دیالوگ‌ها و اکت‌ها خوب واکنش دهد و یک ارتباط پینگ‌پنگی با هم داشته باشند، مهم و موثر است. اما باید بپذیریم بازیگر و پارتنرش در فیلم و یا سریال، خودشان مدیون موقعیتی هستند که کارگردان تعریف می‌کند و به تصویر می‌کشد.
این کارگردان و بازیگر در پاسخ به این سوال که چرا بعضی از نقش‌های کمدی مبتنی بر دیالوگ و شوخی‌های سخیف است گفت: شوخی سخیف اگر در متن است که برای نویسنده متاسفم. اگر در متن هم نیست و کارگردان بدش نمی‌آید از این ادبیات، که اینجا برای او متاسفم و در آخر اگر نه در متن است و نه در کارگردانی و از زبان بازیگر خارج می‌شود و کارگردان مخالفتی با او ندارد، هم برای کارگردان و هم بازیگر متاسف هستم.
بازیگر سریال نیسان آبی می‌گوید: به نظر من کارگردان باید هر چیزی را که به شعور و شخصیت اجتماعی کار و مخاطب لطمه می‌زند حذف کند. شوخی‌های سخیف باعث می‌شود تماشاگر فهیم، که کم هم نداریم، از فیلم و سریال زده بشود و در نهایت سریال یا فیلم نتواند رتبه خوبی را بین تماشاگران به دست بیاورد.
همتی در خصوص اینکه در حال حاضر مشغول چه کاری است؟ گفت: در حال حاضر همچنان منتظر هستیم مهران غفوریان بهبودی کامل پیدا کند و ادامه فیلمبرداری سریال نیسان آبی را پیش ببریم.
این کارگردان تئاتر درباره روی صحنه بردن نمایش در شرایط کرونا افزود: تا زمانی که کرونا وجود دارد هیچ وقت این کار را نخواهم کرد چون برایم مهم است که خاطره بدی به جای نماند. البته برایم مهم است که تئاتری روی صحنه ببرم اما در شرایطی که سلامتی بازیگران و عوامل کار و همچنین تماشاگران فراهم باشد چون تئاتر در محیط بسته است و قبول کنیم با تمام احترامی که برای شغلم قائل هستم دوست ندارم بعد از فروش و یک اجرای خوب خاطره‌ای غم انگیز به وجود بیاید و کسی ناخواسته کرونا بگیرد و با رفتنش ما را داغدار کند. کرونا هم عجیب روی هنرمندان زوم کرده و اگر بگویم ترس دارم، دروغ نگفته‌ام! می‌ترسم از اینکه با شروع تمرین تئاتر اتفاق ناگواری برای اعضای گروهم و یا تماشاگران بیفتد.
این بازیگر درباره بازگشت و ساخت تله تئاتر به تلویزیون گفت: در یک دوره‌ای تله تئاتر برداشته شد و متاسفم برای شعور و فرهنگ آن مدیری که در آن دوره فعالیت داشت.
وی اظهار داشت: اگر بخواهیم فرهنگ اجتماعی را بالا ببریم و البته ترویج بدهیم نکته‌ای که باید به آن توجه داشته باشیم، تئاتر است؛ چه تولید تئاتر و چه دیدن نمایش. در این دوره جدید هم اتفاقاتی در حال رخ دادن است اما بودجه‌ای برایش نیست. معمولا برای کارهای دیگر بودجه هست اما به کارهای هنری و ترویج فرهنگ و هنر که می‌رسد می‌گویند بودجه نداریم. مشخصا منظورم تلویزیون و وزارت فرهنگ و ارشاد است و چقدر بد است که با این جایگاه هنری از جمله نوشتن، بازیگری، کارگردانی و آن حرمتی که مخاطبان هنر برای ما قائل هستند برویم و سرمان را جلوی سرمایه‌گذاری، که آیا به ما بودجه بدهد یا ندهد، خم کنیم و این شرایط را بدترین شرایط عمرم می‌دانم. خودم در حال حاضر فیلمنامه‌ای دارم اما به دنبال سرمایهگذار می‌گردم و هیچ نهادی بودجه‌ای ندارد که روی آن سرمایه‌گذاری کند و این جمله معروف را به من می‌گویند: فیلمنامه‌ات خیلی خوب است اما پول نداریم. از این مسئله گله‌مند هستم و متاسفم که می‌گویم چون ادامه پیدا کردنش باعث می‌شود فرهنگ زیر سوال برود.
سیروس همتی در پایان گفت: آخرین کتابم به بهانه هفته کتاب به اسم «هفت کوتوله و تمساح»، که از سوی نشر نیستان چاپ شده و در نشر های مرتبط با قیمت بسیار مناسب و به بهانه هفته کتاب با تخفیف قابل توجه در حال فروش است و خیلی خوشحال هستم هنوز یک ماه از چاپش نگذشته و در آستانه چاپ دوم است.
منبع: خبرگزاری برنا
کلیدواژه: تئاتر پول جامعه نیسان تلویزیون بودجه ترویج فرهنگ وزارت فرهنگ و ارشاد سرمایه گذاری سرمایه تئاتر ترویج فرهنگ هنرمند منوچهر هادی نمایشنامه نویس سیروس همتی طراح صحنه نیسان آبی وزارت ارشاد و فرهنگ اسلامی دلداگان سیروس همتی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.borna.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری برنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۳۷۵۱۶۵۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
مراسم نکوداشت اکبر زنجان‌پور با حضور استادش
به گزارش «تابناک» به نقل از ایسنا، این نکوداشت، عصر روز یکشنبه ۹ اردیبهشت ماه همزمان با زادروز حمید سمندریان که یکی از استادان زنجان‌پور بوده است، با حضور جمع پرشماری از مخاطبان در تالار استاد جلیل شهناز خانه هنرمندان ایران برپا شد.
در این مراسم که به کوشش انجمن کارگردانان تئاتر ایران با اجرای محمد سلوکی برگزار شد، نشان ویژه خانه تئاتر به این هنرمند باسابقه اهدا شد.
در آغاز، شهرام گیل‌آبادی، رییس انجمن کارگردانان با اشاره به زادروز حمید سمندریان گفت: نام او خاطرات فراوانی به ذهن هر یک از ما می‌آورد و هُرم نفس ایشان بر صورت تک تک ما نشسته و هیچ لحظه‌ای در تئاتر ما بی‌حضور ایشان نبوده.
او با ارایه توضیحاتی درباره تقدیرهایی که در نوزدهمین «شب کارگردان» صورت می‌گیرد، افزود: خوشحالیم در سال قبل به سختی سعی کردیم در کنار دوستان‌مان بایستیم. هیچ تحمیلی را نپذیریم و با استقلال در جهت عملی کردن نظرات خود بکوشیم. همچنان در کنار تمام هنرمندان تئاتر می‌ایستیم و به ظالم اجازه صف‌آرایی نمی‌دهیم چون تئاتر، عرصه حقیقت است.
گیل‌آبادی یادآوری کرد: سال قبل مدالیوم خانه تئاتر به آتیلا پسیانی اهدا شد که امسال یاد او را گرامی می‌داریم.
در ادامه تصاویری از آتیلا پسیانی در مراسم سال گذشته این انجمن پخش شد و حاضران به یاد او کف زدند.
سپس احسان حاجی‌پور ، دبیر برنامه و عضو هیات مدیره انجمن کارگردانان با خوشامدگویی به مهمانان متن اولین لوح تقدیر را که به علی شمس مربوط می‌شد، ارائه کرد و این تقدیر با حضور صدرالدین زاهد، کارگردان، مترجم و بازیگر باسابقه تئاتر انجام شد.
علی شمس، نمایشنامهنویس و کارگردان تئاتر با تشکر از برگزارکنندگان برنامه آرزو کرد مسیر اتفاقات طور دیگری بچرخد و همه کسانی که به شیوه‌های گوناگون کار می‌کنند، بدون هیچ گونه رنج و تبعاتی بتوانند آثار خود را ارائه کنند.
او عنوان کرد که بهتر است برای اینکه برنامه به حاشیه کشیده نشود، سکوت کند.
در ادامه آرش دادگر، عضو هیات مدیره انجمن کارگردانان طی سخنانی درباره علیرضا کوشک جلالی، کارگردان و مدرس تئاتر، متن تقدیرنامه او را خواند و این کارگردان با حضور اصغر همت، تقدیر شد.
کوشک جلالی با تشکر از برگزارکنندگان این برنامه فقط آرزو کرد که برخی خبرهای ناخوشایند را که این روزها می شنویم، دیگر نشویم.
در بخش بعدی، مراسم تقدیر از ژاله علو برپا شد که خودش در برنامه حضور نداشت اما پیامی صوتی را فرستاده بود که پخش شد.
او در این پیام عذرخواهی کرد که به دلیل کسالت، نتوانسته در برنامه شرکت کند و از عشق و علاقه‌اش به تئاتر و نمایش رادیویی گفت.
او همچنین به پیشینه حضورش در تئاتر و هنرمندانی که با آنان همکاری داشته، اشاره کرد.
علو عنوان کرد که در رادیو نمایش‌های بسیاری را کارگردانی کرده و افزود: برایم افتخاری است که توانستم کارهایی انجام دهم که بعد از گذر سال‌ها هنوز به خوبی از آنها یاد می‌شود. او در پایان شعری از سروده‌های خودش را خواند.
سپس محمد رحمانیان، دیگر عضو هیات مدیره انجمن کارگردانان متن تقدیرنامه ژاله علو را خواند و ایرج راد به نمایندگی از علو تقدیرنامه او را دریافت کرد.
او همچنین بخش کوتاهی از نمایشنامه «روزهای رادیو» را که اشاره‌ای به ژاله علو و رقیه چهره آزاد داشت، اجرا کرد.
رحمانیان حضور کوشک جلالی را در تئاتر کشورمان همچون معجزه‌ای خواند که در امر آموزش در استان‌های گوناگون و ترجمه و کارگردانی ثابت قدم است و خطاب به او گفت: علیرضای عزیز بمانی برایمان!
هایده حائری ، مدرس تئاتر و دیگر هنرمند حاضر در برنامه از جایگاه تماشاگران گفت: من اعتراض دارم.
او از مردم کشورمان قدردانی کرد که به هنرمندان کشورشان احترام می‌گذارند و در مراسم تقدیر از آنان شرکت می‌کنند و گفت: الان احساس کردم جای یک خانم در مراسم تقدیر از خانم علو خالی است. ایشان دوست خیلی صمیمی دو تن از عمه‌های من بودند؛ خانم‌ها طوسی و عذرا حائری. حیف است که تقدیرنامه خانم علو را دو تن از آقایان دریافت کنند.
او بعد از این سخنان طنزآمیز که با خنده‌های تماشاگران همراه شد و به دعوت رحمانیان که در دانشکده هنرهای زیبا دانشجویش بوده، روی صحنه رفت و تقدیرنامه علو را دریافت کرد.
رحمانیان نیز در سخنانی از حائری به عنوان یکی از استادان خوب خود یاد کرد که به نوعی، منشأ ساخت فیلم «هامون» شده چون با اجرای اثری از او، داریوش مهرجویی خسرو شکیبائی را برای بازی در «هامون» انتخاب کرده است.
در بخش بعدی، بخش‌هایی از فیلم زندگی تئاتری اکبر زنجان‌پور در گفتگو با محمد رحمانیان پخش شد.
سپس محمود دولت‌آبادی روی صحنه رفت و با تشریح خاطراتی از مهدی فتحی (بازیگر فقید تئاتر) که دوست مشترک خودش و زنجان‌پور بوده، گفت: ما در آن دوران قدم می‌زدیم و فکر می‌کردیم کسانی که کار هنر نمی‌کنند، چه می‌کنند.
او ادامه داد: زنجان‌پور در کنار دیگر دوستان ما سعی کرده هنر بورزد ولی همیشه موانع اجازه نداده این فعالیت چه در ایشان و چه در دیگر دوستان، ادامه پیدا کند.
دولت‌آبادی افزود: آنچه مایه خرسندی من است، حضور این اجتماع است که به مناسبت دوستی هنرمندان تئاتر تشکیل شده و بسیار گرامی است.
این داستان‌نویس با سابقه که پیشنیه تئاتری دارد، خاطراتی از دوران مشکلات خودش در تئاتر در سال ۵۳ بیان کرد و افزود: بعد از آن سال، دیگر روی صحنه نرفتم ولی سال ۵۶ پیشنهاد تشکیل سندیکای تئاتر را دادم و در تئاترهای لاله‌زار به نشان تقدیر از هنرمندان گذشته خود برنامه‌ای تدارک دیدیم اما متاسفانه دیگر آن تئاترها باقی نماند.
دولت‌آبادی خطاب به حاضران در برنامه افزود: وقتی مهدی فتحی کسل و بی‌حوصله می‌شد، برای خودش نقشی می‌ساخت و آن را اجرا می‌کرد. یعنی لازم نیست حتما چیزی بشود، همین که هستید و سرپا هستید، همین که چنین شب‌هایی برگزار می‌شود، یعنی شدن. چیزی در انتظار هنرمند نیست. آرزو می‌کنم همیشه رونده باشید و وقتی هم خسته می‌شوید، خستگی از تن دور کنید و دوباره ادامه بدهید.
سپس رحمانیان بار دیگر روی صحنه رفت و با یادآوری خاطراتی از زنجان‌پور گفت: اولین بار استاد را در «آتش بدون دود» کار نادر ابراهیمی و بعد از آن در فیلم «بیتا» هژیر داریوش و پس از آن در نمایش‌های تلویزیونی دیدم.
این نمایشنامهنویس و کارگردان اضافه کرد: اولین مواجهه من با آقای زنجان‌پور به عنوان کارگردان، اجرای درخشان ایشان از نمایشنامه «همه پسران من» کار آرتور میلر بود که سبب شد راه خودم را به عنوان کارگردان پیدا کنم. صحنه‌های درخشان این نمایش از یک کلاس درس آموزنده‌تر بود و هنوز تک تک صحنه‌های آن را به یاد دارم و بزرگترین تاثیری است که یک اثر هنری و یک کارگردان بر من گذاشته است.
رحمانیان از اجرای نمایش«مروارید» نوشته عزت‌الله مهرآوران و کار زنجان‌پور به عنوان دیگر نمایش درخشانی یاد کرد که همچنان تاثیرش بر او باقی مانده و آرزو کرد که سایه زنجان‌پور همچنان بر سرمان باقی بماند.
در بخش بعدی برنامه، تصاویری خاطره‌انگیزی از نمایش «نگاهی از پل» نوشته میلر و کار سمندریان پخش شد که سال ۵۱ اجرا شده است.
سپس مسعود دلخواه، دیگر کارگردان حاضر در برنامه در سخنانی با بیان اینکه مبالغه نمی‌کند، گفت: تصمیم دارم از دشواری اکبر زنجان‌پور بودن صحبت کنم چون اکبر زنجان‌پور بودن، اصلا ساده نیست.
او با یادآوری اولین خاطره‌های خود از زنجان‌پور افزود: نمایشی از رکن‌الدین خسروی دیدم که زنجان‌پور و بهروز بقایی در آن بازی می‌کردند. او در این نمایش بیش از ۲۵ کارکتر را بازی کرد و هنوز صدایش و انرژی‌اش را که خیلی سریع از نقشی به نقشی می‌رفت، در ذهنم مانده.
دلخواه با بیان خاطره همکاری‌اش در نمایش «دایی وانیا» به کارگردانی زنجان‌پور ادامه داد: یک نفر می‌تواند بازیگر، کارگردان، دوبلور یا انسان شریفی باشد و همیشه خود اصیلش باشد ولی داشتن همه اینها در یک جا سخت است و اکبر زنجان‌پور همه اینها را با هم دارد. رفتار او می‌تواند الگویی باشد برای نسل جوان؛ از دیسیپلین کاری‌اش تا برخورد یکسان با همه اعضای گروه.
وی خاطرنشان کرد: در نمایش «دایی وانیا» کاریزمایی روی صحنه می‌دیدم که نظیرش را ندیده بودم. کاریزمای اکبر زنجان‌پور، از خود بودن اوست و نترس بودن و نقاب به چهره نداشتنش. ما بعد از آن نمایش، در گفتگوهایمان از ابزورد بودن شرایط اجتماعی و تئاتری با هم حرف می‌زنیم.
دلخواه در پایان سخنانش پیشنهاد کرد یک جایزه بازیگری به اسم اکبر زنجان‌پور نامگذاری شود و توضیح داد: این نامگذاری تنها به دلیل این نیست که او بازیگر خوبی است بلکه چون انسان شریفی است.
در ادامه، نوید محمدزاده به عنوان نماینده‌ای از نسل جوان در سخنانی درباره زنجان‌پور گفت: خجالت می‌کشم درباره ایشان صحبت کنم.
او خطاب به زنجان‌پور ادامه داد: استاد خیلی دوست‌تان دارم. چندی پیش فرصتی شد تا در کنار شما متنی را دورخوانی کنیم. امیدوارم قسمت باشد روی صحنه کنارتان بازی کنم و نفس شما را حس کنم و لذت ببرم و یاد بگیرم. سلامت باشید و سرحال.
در بخش بعدی، شهرام گیل‌آبادی که مدت‌ها مدیر رادیو بوده، خاطراتی از دوران کاری خود در این رسانه بیان کرد و گفت: هُرم نفس خیلی از بزرگان‌رادیو بر صورتم نشست که ویژگی‌های مشترکی داشتند.
او خاطراتی از بازی زنجان‌پور در نمایشی از صدرالدین شجره و نیز خاطراتی از احمد آقالو و مهدی فتحی بیان کرد و ادامه داد: ما در رادیو با حکمت‌هایی مواجه بودیم که یکی از آنها آموزش سینه به سینه بود. امثال زنجان‌پور، این فضا را ایجاد کردند که حکمت جاری در رادیو، آموزش باشد. چیزی که از این نسل بزرگ عاید من شد، این بود که نظم، توسعه فکری، دانایی و درایت سکوت را می‌آورد. این آدم‌ها هر چه دارند در طبق اخلاص می‌گذارند که دیگران قد بکشند چون آنان بخیل نیستند. ماموریت خود را معرفت‌شناسی و توسعه فکری می‌دانند. آقای زنجان‌پور در عالم هنر، یکی از آبروهای زمین است.
در بخش بعدی، پرویز ممنون، دیگر هنرمند پیشکسوت تئاتر که در وین زندگی می‌کند و دیشب تازه به ایران رسیده، در سخنانی گفت: هنوز گیج راه هستم ولی خوشحالم که در بزرگداشت اکبر شرکت می‌کنم.
او که استاد زنجان‌پور بوده ادامه داد: شما از زمان‌استادی او گفتید و من چند خاطره از زمان دانشجویی‌اش می‌گویم. اولین بار که برای مدیریت دانشکده دعوت شدم، نمایشی از بهمن فرسی روی صحنه بود و اکبر نقش اصلی آن را بازی می‌کرد . فرسی قبل از کارگاه نمایش، کارهای تجربی و غیر متعارف اجرا می‌کرد. با دیدن بازی اکبر حیرت‌زده شدم و اگر سال قبل بازی محمد علی کشاورز را ندیده بودم، با دیدن او روی صحنه، ضعف می‌کردم.
ممنون از زنجان‌پور در کنار آذر فخر و کیهان رهگذر وبه عنوان یکی از چند دانشجوی محبوب خود یاد کرد و افزود: هرچند اکبر هم سنش به دانشجویان نزدیک بود، هرگز سراغ شعار نمی‌رفت و در کار خود همیشه جدی بود. او همیشه محترم بود مثل انتظامی. آنان سر کلاس بسیاری استادان می‌رفتند چون معتقد بودند از هر استادی چیزی یاد می‌گیرند.
ممنون اضافه کرد: یکی از نقش‌های حساس خود را به او سپرد و بعد از آن، استاد راهنمای رساله‌اش شدم که اجرای نمایش «ریل» نوشته دولت آبادی بود و با همراهای رضا بابک اجرا کردند. همه کسانی که در کار تئاتر هستند، عاشق‌اند ولی زنجان‌پور جدی بود. به همین دلیل وقتی صحبت از بزرگداشت شد، با خودم فکر کردم اگر قرار باشد در بزرگداشت سه چهار تن از دانشجویانم شرکت کنم، حتما یکی از آنان اکبر خواهد بود.
در بخش پایانی، اکبر زنجان‌پور در میان تشویق حاضران روی صحنه رفت و در شرایطی که همه به احترام او ایستاده بودند، گفت: امشب آن‌قدر از من تعریف شد که گیج شدم آن ولی این سخنان مسئولیت آدم را زیاد می‌کند که تماشاگر و هنر را جدی بگیریم. باید حواس‌مان باشد به چیزهایی که نوشته و خوانده نمی‌شود. همه این کارها را می‌کنیم که به فضا برسیم. آنچه کم است، ارتباط نانوشته و ناگفته‌ای است که هر کس سهم خود را از آن بر می‌دارد و گذر می‌کند.
این هنرمند پیشکسوت ادامه داد: وظیفه ماست که سعی کنیم تصویری را که دیده نمی‌شود، بسازیم و آنچه را شنیده نمی‌شود، به تماشاگر پیشنهاد بدهیم و این مال زمانی است که کمتر بتوان حرف زد و گفتنی‌ها را گفت.
زنجان‌پور در پایان گفت: امشب از حوصله و محبت شما هم شرمنده‌ام و هم به خودم می‌بالم و اینها مسئولیت مرا بیشتر می‌کند. «ایبسن» می‌گوید قوی‌ترین انسان کسی است که از همه تنهاتر است. بگردیم و تنهایی‌های خود را پیدا کنیم.
سپس نشان ویژه خانه تئاتر با حضور پرویز ممنون، صدرالدین زاهد، محمد رحمانیان، محمود دولت‌آبادی، ایرج راد، اسماعیل خلج، همسر، دختر و نوه زنجان‌پور، نشان ویژه خانه تئاتر به این هنرمند اهدا شد.
متن تقدیرنامه او را شهرام گیل‌آبادی خواند و زنجان‌پور پس از دریافت این نشان گفت: یک عمر دویده‌ام و امشب جایزه گرفته‌ام.
اسماعیل خلج که سال‌ها قبل نمایشنامه مشهور «گلدونه خانوم» را نوشته، خاطره‌ای از زنجان‌پور بیان کرد و گفت: شبی به من تلفن زد و اجازه گرفت اسم دخترش را گلدونه بگذارد و من هم به او گفتم من هم این اسم را از شخص دیگری گرفته‌ام و بر نمایشنامه‌ام گذاشته‌ام.
زنجان‌پور هم توضیح داد نوه‌اش که در این مراسم حضور دارد، دختر گلدونه است.
بعد از برگزاری مراسم، تصاویری از مستند اکبر زنجان‌پور در محوطه باز پارک خانه هنرمندان ایران پخش شد.
در ادامه تصاویر دیگری از این مراسم را می‌بینید:
مسمومیت ۲۹ پزشک با مشروبات الکلی تقلبی در شیراز